Wie plaatst mijn geweldige nieuws online?

Een tijdje terug heb ik dit bericht al gepost op mijn blog. Ik heb hem er alleen afgehaald omdat ik hem te negatief vond. Ik sta toch nog steeds achter de tekst en daarom zet ik hem er toch weer op. Bij mijn volgende kind ga ik hier zeker iets aan doen en van zeggen. Overigens heeft gisteravond een van de mensen waarover ik het heb in dit stukje eerst aan mij gevraagd of ze de foto van mijn kindje online mocht plaatsen voordat ze het deed. Daar was ik wel blij om en gelukkig realiseert ze zich dat ze het toch wel even moet vragen.


Als je iets geweldigs te vertellen hebt zou je het wel van de daken willen schreeuwen. Zelf het nieuws de wereld in brengen. De reactie van mensen te zien wanneer je ze het verteld en hun reactie te horen. Zo ook bij het nieuws dat je zwanger bent.
Tijdens de 10 weken echo kwamen we erachter dat ik, in plaats van 9,5 week, al 13 weken zwanger was. Dat was een hele verassing en ook wel een opluchting. Nu waren de eerste 12 weken voorbij waarop de kans van een miskraam aanwezig was en we het mensen konden vertellen. Meteen belden we iedereen op dat ze langs moesten komen zodat ze het grote nieuws konden horen. We wilden dit onze dierbaarste familie en vrienden dezelfde dag vertellen zodat ze het niet via iemand anders te horen zouden krijgen. Daarna wilden we het verder de wereld in brengen. Het was toch ons bijzondere nieuwtje dat je aan iedereen zelf wilt mededelen. Niks door de telefoon, via een sms of facebook. Gewoon zo veel mogelijk stralende face to face.
Helaas was er familie die het belangrijk vondt om dit nieuws nog voordat wij er uberhaupt de tijd voor hadden kunnen maken gingen delen op facebook. De eerste foto werd geplaatst met de tekst erbij dat ze een nieuw familielid erbij gingen krijgen. Ik ben blij dat ze het zo leuk vonden, maar waarom moeten ze dat op deze manier naar buiten brengen? Gun degene om wie het werkelijk gaat om het bekend te maken aan iedereen.
Toen onze zoon geboren was, hebben we maar een paar mensen gelijk gebeld. De rest kon ik pas, omdat ik in de haast mijn telefoon vergeten was, thuis bellen. Dat was maar drie uur later. Ik heb ze het helaas niet zelf kunnen vertellen, want er stonden al felicitaties op mijn whatsapp omdat ze het op facebook hadden gelezen. Ook de eerste foto van onze zoon die op Facebook terecht kwam was niet door ons erop gezet. Heb ik ze uberhaupt toestemming gegeven om foto's van onze zoon op social media te plaatsen? Ik heb dit namelijk liever niet. Je weet nooit waar deze foto's terecht komen en wie daar iets mee doet.
Ik vind het erg jammer dat dit gebeurd, maar kan het toch niet tegenhouden. Het is een soort taboe om tegen mensen te zeggen dat ze dit niet mogen doen van jou, want wat stel ik me ook aan. Zelf zou ik het niet doen, maar ja, we denken er allemaal anders over.

Lees ook: