Mooiste dag van mijn leven? Echt niet!

Nog steeds vragen mensen of de geboorte van mijn zoon de mooiste dag van mijn leven was. "Absoluut niet" is dan mijn antwoord. Ik werd wakker omdat ik naar de wc moest, nou daar kon ik de eerste tijd niet vanaf. Dan zou ik net als Klein duimpje een spoor van steentje, maar dan in de vorm van een vloeistof, achter laten. Wel makkelijk als mijn vriend wilde weten waar ik zou zijn:" Volg het spoor en gij zult vinden". Daarna heb je alleen maar pijn en wil je dat het zo snel mogelijk stopt. "Trek het kind er maar uit, ik ben het zat." Heb ik meerdere malen gedacht. Helaas werkte het niet zo. Ik heb nog geluk gehad met het begin. Binnen 3,5 uur nadat mijn vliezen gebroken waren had ik al 9 cm ontsluiting en kon het echte werk beginnen. Ik wilde heel graag dat mijn zoon op de wereld zou komen, maar zelf dacht hij daar volgens mij anders over. Hij lag lekker dwars. Niet met zijn lichaam, maar met zijn hoofd. Ik denk dat hij later sterrenkunde gaat studeren, want hij was nu al een sterrenkijkertje. Hierdoor duurde het allemaal veel langer en kon ik niet thuis bevallen maar moest ik met loeiende sirenes naar het ziekenhuis. Als ik nu een ziekenwagen hoor denk ik niet gelijk aan iets ernstigs, maar denk ik dat het ook iets moois kan zijn. Er kan iemand in zitten die een kind op de wereld gaat zetten. Zoals bij mij het geval was. Met weeen in de ziekenwagen is overigens geen succes. Je zit vast gemaakt met banden aan de brandcard, maar je wilt samentrekken om te persen. Gelukkig maakte de ambulancedame naast me de banden wat losser. Mijn vriend zat voorin en die heeft er een filmpje van gemaakt. Mijn clienten, verstandelijk beperkten met een visus probleem, vonden het filmpje geweldig. Dan niet zo zeer dat ik daar lag, maar het geluid van de sirenes waren erg spectaculair. Maar goed. In het ziekenhuis is alles erg goed geregeld. Iedereen weet wat hij/zij moet doen en gaat daar gelijk mee aan de slag. Een infuus bij mij aanleggen is een ramp. Ik kwam ooit op het geweldige idee om mensen om me heen te helpen in de vorm van bloed af te staan. Helaas konden ze bij mij geen bloed afnemen omdat mijn aderen te dun waren. Daar ging mijn goede bedoeling. Kreeg ik achteraf een knuffel als bedankje, maar ja.. waarvoor eigenlijk? Dus nu ook weer, met twee vrouwen waren ze het aan het proberen, maar pas bij de derde plek lukte het. En ik heb al zo'n hekel aan prikken. Ik had ze al wel gewaarschuwd en ze vroegen of het echt nodig was aan de arts, maar dat was helaas wel het geval. Mijn zoon moest er met hulp van een vaccuumpomp uitgehaald worden. De gyneacoloog vertelde duidelijk wat de bedoeling was en we gingen aan de slag. Het was een forse kalige man, een beetje Jaap Stam figuur, en hij was ontzettend hard, met heel zijn gewicht aan het trekken. Ik zag dat gebeuren en kon maar een ding bedenken. Als hij zo hard voor mijn zoon aan het trekken is, dan moet ik ook extra mijn best gaan doen. Dus binnen no time was mijn zoontje op de wereld. De gyneacoloog legde hem bij me neer, hielp mijn vriend met de navelstreng en feliciteerde ons. Daarna moesten de hechtingen erin, werd ik en natuurlijk mijn zoontje gecontroleerd. Plassen (erg belangrijk, dus was veel aan het drinken na de bevalling), douchen en lekker naar huis waar je opeens alleen bent met je kindje. Help wat nu?
Je begrijpt dat dit niet echt de mooiste dag van mijn leven was. Ik ben alleen maar door een hindernis van 7 uur gegaan, en dan heb ik nog geluk als ik andere mensen hoor. Een dag vol pijn en ontwetendheid van wat er gaat gebeuren. De volgende dag kon ik pas genieten van mijn kleine wondertje. En dat doe ik nu nog steeds. Hij wordt al zo snel groot, hij is nu 3 maanden.

Bedenk me nu dat ze het niet voor niet een bevalling noemen. Het is ook echt een bevalling. Geboorte van mijn zoon klinkt een heel stuk liever en netter, maar in mijn ogen was het gewoon de bevalling van mijn zoon.

P.s. Ik had geen idee wat voor een foto ik hierbij wilde plaatsen. Ik ga echt geen foto van mijn bevalling erbij zetten. Dus voor inspiratie toetste ik 'bevalling' in in google. Nou ik waarschuw je, doe dat ajb niet. Ik vraag me af wie er in godsnaam een foto wilt van, nou ja, wat er daaronder gebeurd. En dan nog een vraag. Wie zet die foto's in godsnaam online? Ach ja, ieder zijn ding zal ik maar zeggen. Maar wat vinden jullie van Barbie?

lees ook:

  

Wie plaatst mijn geweldige nieuws online?

Een tijdje terug heb ik dit bericht al gepost op mijn blog. Ik heb hem er alleen afgehaald omdat ik hem te negatief vond. Ik sta toch nog steeds achter de tekst en daarom zet ik hem er toch weer op. Bij mijn volgende kind ga ik hier zeker iets aan doen en van zeggen. Overigens heeft gisteravond een van de mensen waarover ik het heb in dit stukje eerst aan mij gevraagd of ze de foto van mijn kindje online mocht plaatsen voordat ze het deed. Daar was ik wel blij om en gelukkig realiseert ze zich dat ze het toch wel even moet vragen.


Als je iets geweldigs te vertellen hebt zou je het wel van de daken willen schreeuwen. Zelf het nieuws de wereld in brengen. De reactie van mensen te zien wanneer je ze het verteld en hun reactie te horen. Zo ook bij het nieuws dat je zwanger bent.
Tijdens de 10 weken echo kwamen we erachter dat ik, in plaats van 9,5 week, al 13 weken zwanger was. Dat was een hele verassing en ook wel een opluchting. Nu waren de eerste 12 weken voorbij waarop de kans van een miskraam aanwezig was en we het mensen konden vertellen. Meteen belden we iedereen op dat ze langs moesten komen zodat ze het grote nieuws konden horen. We wilden dit onze dierbaarste familie en vrienden dezelfde dag vertellen zodat ze het niet via iemand anders te horen zouden krijgen. Daarna wilden we het verder de wereld in brengen. Het was toch ons bijzondere nieuwtje dat je aan iedereen zelf wilt mededelen. Niks door de telefoon, via een sms of facebook. Gewoon zo veel mogelijk stralende face to face.
Helaas was er familie die het belangrijk vondt om dit nieuws nog voordat wij er uberhaupt de tijd voor hadden kunnen maken gingen delen op facebook. De eerste foto werd geplaatst met de tekst erbij dat ze een nieuw familielid erbij gingen krijgen. Ik ben blij dat ze het zo leuk vonden, maar waarom moeten ze dat op deze manier naar buiten brengen? Gun degene om wie het werkelijk gaat om het bekend te maken aan iedereen.
Toen onze zoon geboren was, hebben we maar een paar mensen gelijk gebeld. De rest kon ik pas, omdat ik in de haast mijn telefoon vergeten was, thuis bellen. Dat was maar drie uur later. Ik heb ze het helaas niet zelf kunnen vertellen, want er stonden al felicitaties op mijn whatsapp omdat ze het op facebook hadden gelezen. Ook de eerste foto van onze zoon die op Facebook terecht kwam was niet door ons erop gezet. Heb ik ze uberhaupt toestemming gegeven om foto's van onze zoon op social media te plaatsen? Ik heb dit namelijk liever niet. Je weet nooit waar deze foto's terecht komen en wie daar iets mee doet.
Ik vind het erg jammer dat dit gebeurd, maar kan het toch niet tegenhouden. Het is een soort taboe om tegen mensen te zeggen dat ze dit niet mogen doen van jou, want wat stel ik me ook aan. Zelf zou ik het niet doen, maar ja, we denken er allemaal anders over.

Lees ook: