Ik voel me verschikkelijk. Mijn kleine man ligt te bakken in zijn mooie antieke wiegje in zijn kleine kamertje. Het is er 31 graden en ik weet me geen raad meer. De gordijnen hebben de hele dag dichtgezeten, even als het raam. Nu staat het raam wagenwijd open. Ook alle deuren en alle ramen in de andere kamers. Ik laat het lekker tochten en doorwaaien, maar het wordt er niet beter op. Pas na een uur zie ik de temperatuur met 1 graad verlaagd worden. Dit is ongekend en we zijn hier niet op voorbereid. De kleine man ligt hard te huilen van de warmte en de dorst. Ik heb hem al een paar keer aangelegd en dan drinkt hij heel gulzig, alsof zijn leven ervan afhangt. Het is niet zo dat ik hem bij elk huiltje aanleg, want ik heb gelezen dat dat niet altijd goed is. Dan is hij warm van de hitte, warm van het huilen en het overstuur zijn en dan ga ik hem ook nog eens lekkere warme melk geven. Dat kan dat kleine lichaam nog niet aan. Nee, eerst controleer ik of hij wel echt vraag om eten. En dat weet ik snel genoeg, want dan zuigt hij zo op mijn arm een zuigzoen. Dus ik geef hem wat en leg hem daarna weer in zijn bedje. Zonder dekentje en lakentje ligt hij al een paar nachten. Het dekentje hadden we zelf al weggehaald en het lakentje is het eerste dat hij wegschopt als hij in bed ligt. Duidelijk, die heb je voorlopig even niet meer nodig. Ook heb ik zijn rompertje vervangen voor alleen maar een dun t-shirtje. Alles wat ik kan doen aan de warmte heb ik nu wel gedaan. Ik weet het verder niet meer. Ik hoop maar dat hij snel in slaap valt, maar dan nog zal ik hem blijven controleren vanwege de warmte.
Lees ook:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten